Hayata bağlılığın, insanın içindeki yaşama sevincinin, yaşama coşkusunun pek çok göstergesi var aslında, bunlardan biri de evimizdeki çiçekler, pencere önündeki küçük menekşeler ya da balkon demirlerinden sarkan küsen çiçekleri, begonyalar, karanfiller, sardunyalar, güller, nergisler…
***
İnsanlar gelişen teknoloji ile birlikte gökdelenler inşa
etti, pek çok yenilik sayesinde deyim yerindeyse insanların ayakları yerden
kesildi, ama insanın bir yanı hep doğaya dönük kaldı, bir yüzü hep toprağı
özledi, avuçlarını sıkınca kum zerreciklerinin akışını hissetmek istedi.
***
Beton insanın toprağı bellemesini engelledi ama küçücük
evinin balkonunun bir kenarında, meyve kasaları içinde maydanoz, süs biberleri
yetiştirmesini engelleyemedi.
Çünkü toprak “yaşam”dı, “can”dı, “canlılık”tı, “hayatın,
hayatın canlılığının” bir kanıtıydı, insanın içindeki yaşama dönük yüzünün
yansımasıydı. İnsanın hayata bağlılığının bir uzantısıydı.
***
Eski insanlar, babaannelerimiz, anneannelerimiz nerede
boşalmış bir yoğurt kabı bulsa, tükenmiş bir yağ tenekesi ellerine geçse içine
toprak doldurup çiçek dikmezler miydi?
***
Sarı ayçiçeği yağı tenekelerinin içinde hayata dolu dolu
kahkahalar atan camgüzelleri, mercan köşkleri, karanfiller, güller… Çocukluğumdan en çok aklımda kalanlar
arasında, babaannemin merdivende sıralanmış çiçekleri ve bahçede çok kıymetli
gülleriydi.
***
O zamanlardaki her çocuk gibi, çünkü şimdinin çocuklukları
eskilerin çocukluğundan biraz farklı, 23 Nisanlarda en güzel çiçekleri okulun
bahçesindeki Atatürk büstüne götürmek ayrı bir heyecandı bizim için.
***
23 Nisan sabahı, bayramlık kıyafetler giyilir ve bahçedeki
en güzel çiçekler toplanır ve Atatürk büstü çiçeklerle donatılırdı. Çocuklar
çiçek toplamayı çok severler ve nerede yol üzerinde yeni açmış çiçekler varsa,
onları önce çocuklar görürler.
***
Çünkü çocuklar her zaman yetişkinlerden daha fazla yaşam
coşkusu taşırlar, küçük şeylerde bile içlerindeki hayata dair duydukları
heyecan dolar taşar küçücük bedenlerinden dışarıya.
Uzman Psikolog Saadet ELEVLİ
