Çocukluğumun unutamadıklarından, sakladıklarından bir diğeri de, babaannemle gittiğimiz ev gezmelerinden toplanan ve sonrasında yedek saksılarda çoğaltılan çiçekler.

***

Ne zaman misafirliğe gidilse, ayrılırken mutlaka ev sahibinin çiçeklerine şöyle bir göz atılırdı ve babaannem eğer kendinde olmayan bir çiçek gördü ise ev sahibinden mutlaka bir dal isterdi.

***

Çoğaltmak için çiçekten kırılan dal, büyük bir seremoni ile ıslatılmış bir bez parçasına sarılır, hatta mümkünse içinde de bir avuç toprak konulur, öyle eve kadar getirilirdi ki, eve gelene kadar solmasın!

***

Eve geldikten sonra da ayrı bir seremoni başlardı. Kırılan dal bir su bardağının içine ıslanır ve birkaç hafta kök salması beklenirdi, kök saldıktan sonra da özenle saklanan ay çiçek yağı tenekelerinin içine dikilir ve sonrasında da her sabah su verilirdi. Ve o çiçek baharda çığlık çığlığa çiçekleriyle hayata merhaba derdi. O çiçeklerin çığlıkları da babaannemin hayata haykırışlarıydı aslında.

***

Sokaklar şehrin nasıl gerçek yüzünün birer yansıması ise, evler de o evde yaşayanların içsel dünyalarının birer yansımasıdır. Bir ev görürsünüz balkonu botanik bahçesi, başka bir ev görürsünüz balkonda üste yığılmış atıl eşyalar. Bu çok basit görüntü bile o evde yaşayan insanların hayatları, hayata bağlılıkları, yaşama sevinçleri konusunda pek çok ipucu verir.

***

Güneş ışığının sadece günün belli saatlerinde şöyle bir merhaba deyip hızlıca kayıverdiği bodrum katında yaşayan ve pencere önünde küçük saksılarda çiçekler yetiştiren insanlar bana hep güçlü olmayı çağrıştırmıştır, çünkü bu manzara yaşama bağlılığın, yaşama coşkusunun ve hayata dair umudunun olduğunun tablosudur.

***

Bir insan sabahları çiçeklerine su vermeyi unutmuyorsa, o insan yaşama sevinci ile dolu demektir. Çünkü çiçek yaşamı hissetmenin, içindeki yaşam coşkusunu dışarıya yansıtmanın başka dilde ifadesidir. İnsan kendinde olmayan bir şeyi asla başka bir şeye yöneltemez. Bir insanda yaşama bağlılık, yaşayan her şeye bağlılıktır.

***

Güneşe açılan perdeler, hayata aralanan kapılardır. İnsan bir kere sevmeye başladı mı yaşamaya da başlar. Önce kendimize, sonra diğerine olan güvensizliğimizin bir göstergesi de olsa demir parmaklıklı pencereler, o pencerelerde umutlarınızı büyüttüğünüz çiçekler.

***

KUTU

UMUDUN SİMGESİ

Baharda açan çiçekleriyle yaşam çığlığımızı haykırırlar! Çiçekler yaşama bağlılığın, hayata dair umudu olduğunun göstergesidir, yaşama sebebidir, yaşama sebebinin başka dilde ifadesidir. Pencere önü çiçekleriniz, pencerenizden hiç eksik olmasın!

Uzman Psikolog Saadet ELEVLİ