Önceki gece belki de çoğumuz aynı soruyu sorduk yanımızdakine: "Sende hissettin mi sallandığımızı?"
AFAD verilerine göre 4,8, Kandilli Rasathanesi verilerine göre ise 5,2 olarak kayıtlara geçen Gazipaşa açıklarındaki depremden bahsediyorum. Birçok bölgede hissedilen bu deprem, aslında bize bazı gerçekleri tekrar hatırlatıyor. Ancak o gerçeklerle yüzleşebiliyor muyuz? Asıl mesele bu!
Acıyı ve felaketi en derinden yaşamış, üstelik çok yakın bir geçmişte büyük yıkımlara şahit olmuş bir toplum olarak, yaşadıklarımızdan nasıl bir ders çıkardık? Kendimize bu soruyu soruyor muyuz? Ne yazık ki çevremize şöyle bir baktığımızda, bu tür sallantıların bir uyarı olduğunu anlamadığımız çok net bir şekilde ortaya çıkıyor. Özellikle yerel yönetimler anlamında bırakın önlem almayı, toplumu bilinçlendirecek bilgilendirmeler bile yapılmıyor.
Reklamlara, konserlere ve lüzumsuz etkinliklere büyük paralar harcayan belediyeler, iş vatandaşın can ve mal güvenliğine geldiğinde ne yazık ki üç maymunu oynuyor. Öyle ki, birçok belediye bütçesinde deprem ve kentsel dönüşüm için ayırdığı paranın kat kat fazlasını etkinlikler, misafir ağırlama ve ikram giderlerine harcıyor. Halbuki sorumluluk alanlarına baktığımızda, birçok belediyenin sınırları içinde, bırakın depremi, kuvvetli bir rüzgarda yıkılabilecek binaların olduğunu görüyoruz. Peki, hangisi bu binaların tehlike arz ettiğini söylüyor ya da vatandaşlara kentsel dönüşüm konusunda destek veriyor?
Vatandaş kendi çabasıyla bir müteahhit buluyor, ama ardından bürokratik işlemler ve evrak işleriyle boğuşmak zorunda kalıyor. Bu süreç, hem zaman kaybına hem de motivasyon eksikliğine yol açıyor. Oysa 1999 depremi ve 6 Şubat Kahramanmaraş merkezli depremler bize çok büyük dersler olmalıydı.
Ancak toplum olarak en büyük özelliğimiz değişmiyor: Bana necilik!
Umarım önceki gece yaşanan deprem ve uzmanların ısrarlı uyarıları vakit kaybedilmeden dikkate alınır ve gerekli adımlar atılır. Eğer bu yapılmazsa, Allah korusun, hem 1999 Yalova hem de 6 Şubat Kahramanmaraş depremlerini mumla arayabiliriz.
