Güzel anneler-babalar, çocuklarınıza hala tabağındaki yemekleri bitirmeleri konusunda ısrar ediyor musunuz?
***
Bazen ‘Tabağındakileri bitirirsen istediğin çikolatadan alacağım sana’ diyerek ortaya bir ödül koyuyoruz. Başka bir örnekte ise yemeğini bitirmesi için çocuğumuza yemek yedireceğimiz zaman tablet, telefon gibi dikkat dağıtıcılar kullanıyoruz ki fark ettirmeden bütün yemeği ona yedirebilelim. Peki doğru mu yapıyoruz? Hayır dediğinizi duyar gibiyim ve evet, elbette doğru yapmıyoruz.
***
Şimdinin çocuklarının yarının yetişkinleri olacağını unutarak hareket ediyoruz maalesef. Ödül-ceza yöntemleri kullandığımızda çocuğunuzun yani yarının yetişkininin besinlerle olan ilişkisini bozmuş oluyoruz. Ödül-ceza yöntemi ile büyüyen çocuklar, ergenlik ya da yetişkinlik hayatlarında da fark etmeden bunu yöntemi kendilerine uyguluyorlar.
‘Dolapta güzel bir kazandibi vardı. Şu işimi de bitirebilirsem kutlama yaparım artık onunla.’ diye düşündüğünüz zamanlar oluyorsa bunun sebebi 2 yaşınıza kadar dayanıyor olabilir.
Bazen bundan çok daha kötülerini de duyduğum oluyor sık sık: ‘Diyetteyim ama bugün benim ödül günüm, istediğimi yiyebilirim.’ ya da ‘Bugün fazla yedim galiba, yarın sadece su içerim artık.’
***
Herhangi bir yiyecek bizim için ödül olmamalı ve yine aynı şekilde bir gün fazla yediğimizi düşündüğümüz için sonrasında kendimizi cezalandırmamalıyız. Biz farkında olmasak da bu durum bir süre sonra bizi zihnen ve bedenen yormaya başlayacaktır. Evet belki sorunun kaynağına indiğimizde bu döngüyü başlatan biz değiliz ama bu durumu değiştirmek bizim elimizde.
***
Ekran karşısında, çocuğun dikkatini yediği yemekten başka yöne çekerek yemeği yemesini sağlama konusu da maalesef çocuğun açlık-tokluk sinyallerini duymasını engelliyoruz. Ne zaman acıktığını anlayamayan, yediği yemeğin ne olduğunun bile farkına varmadan sadece tüketen bireyler yetiştiriyoruz hiç fark etmeden.
***
Emziklilik dönemindeki bir bebeği düşünün mesela. Bebek doyduğunda kafasını çeker değil mi? Minicik bebeğimizin doyduğuna inanıyoruz ama 5 yaşındaki çocuğumuz doyduğunu söyleyip daha fazla yemek istemediğinde onu zorluyoruz. ‘Ama inat ediyor, hiçbir şey yemiyor. Sadece abur cubur yemek istiyor.’ diyorsak eğer üzülerek söylemeliyim ki bu tamamen bizim suçumuz.
Küçükken zorla yemek yedirilip ileriki yaşlarında obezite ile mücadele eden pek çok insan tanıyorum. O nedenle o çok sevdiğimiz çocuklarımızın sağlıklı birer yetişkin olmasına yardımcı olabilmek adına besinlerle olan ilişkisini en koruyucu seviyeye çekmeliyiz.
Bunun için lütfen tabaktan kalan son lokmayı yedirebilmek adına ‘Uçak geliyor!’ diyerek bu dramatik anı neşelendirmeye çalışmayalım artı olur mu?
