Biz insanlar hiç bir şeyi kalıbına oturtamıyoruz çoğu zaman. Neden mi? Çünkü güçlü olan nedenlerimiz var. Bunların en başında kendimiz olmayışımız geliyor.
***
Evet, birçoğumuz kendimiz değiliz. Kimilerimizin yaşadığı coğrafya, kimilerimizin iç dünyası, kimilerimizin bilinçaltı buna müsaade etmiyor.
***
Yeteri kadar kendimiz olamadığımız için insanlar olduğu gibi olamıyorlar. Sonrasında kızıyoruz insanlara. Toplum olarak insanlara oldukları gibi davranmalarına izin vermiyoruz.
***
Arkadaşlıklar, dostluklar, evlilikler, aile bağları ve çok dahası bu yüzden çatırdıyor ve yok olup gidiyor.
Evlat anne babasına karşı kendisi olamıyor, evden bir bardak kırdığında 'Görmüyor musun, dikkatli ol' gibi ifadeler kullanılıyor.
***
Eşler birbirine karşı kendisi gibi olamıyor, kadınlar erkeklere dışarı çıkmaları konusunda baskı yapıyor, erkekler kadınlara giyim kuşamları konusunda baskı uyguluyor.
***
Dostluklar kendileri gibi olamıyorlar çünkü yapılan fedakarlıklar bir müddet sonra görev gibi görülüyor. İnsanları sürekli bir kalıba sokma yolunda ilerliyoruz üstelik bu konuda ısrarcı olarak.
***
Ne kadar ısrarcı olursak o kadar pekiştiriyoruz bunu. Oysa bütün değer yargıları insanın kendisi olabilmesinden geçiyor.
SON SÖZ
Kendimize olan saygı ve ışık etrafımıza yayılması ve güzellikler akıtmak dileğiyle.
