Etrafına baktığında hayat her zaman bir şeyler fısıldar sana... Geri dönmen gereken yollar, bir adım daha ileri gitmen gereken yollar... Elini taşın altına koyduğunda bir yorulmuşluk sarar bedenini.

Lakin o yorulmuşluktur belki de yüreğine güç olan çünkü insan ne kadar yorgunsa o kadar güçlenmiş demektir aslında. Yitirdikleri, kayıpları, kazançları, sona bıraktıkları, ümit ettikleri ve yiten umutları...

Hepsi bir bütün olarak işliyor yüreğine. Bir yerlerde tıkandığını hissettiğinde yüreğine dönüyorsun ve başlıyorsun uzun uzun anlatmaya ona... Çetin bir ceviz misali zihnini kuşatan düşüncelerin, bir derinlik kaplatıyor içini. Sil baştan yeniden başlamak istiyorsun hayata.

Nereden başlayacağını bilemiyorsun tabi. Sanıyorum ki kendinden başlaman gerekiyor. Sadece kendinden... Buz tutmuş yüreğine bir neşe saçarak başlamak istiyorsun belki de.

Enkaza giden yolların artık birer çiçek bahçesi olsun istiyorsun. Gücünü kendinden alıyorsun en güzeli de bu sanırım. Çünkü herkes gidiyor yüreğin kalıyor…

İnsan, hayata hep biriktirir. Anıları, güzel günlerini... Takvim yapraklarındaki rakamdan öte çok şeydir günlerin. Hangi renge boyarsan o renkten görürsün hayatını. Her an bir ses fısıldar kulağına ; "Anı yaşa " diye.

Birçoğumuz zorlansak da bunu uygulamaya, aslında günlerinin tadı o anlarında soluduğun huzurundan ibarettir. Sevdiklerin kokar gün bazen, mutluluk kokar, huzur kokar. Yüreğinin mutluluğunu hissedersin benliğinde. Her duygudan biraz serpiştirmiştir hayat içine.

Bazen vuslat bazen hasret bazen huzur bazen hüzün. Bütün bu birazların toplamıdır yüreğinin hayata bakışı ve yaşamının işleyişi. Her biri ilmik ilmik işler hayatına. Hüzünleri içinde, sevinçlerini dışarıya karşı yaşarsın.

Geçirdiğin her güzel günden ve sevdiklerinden ibarettir hayat. Yaşamın bu detaylarını kaçırsak da bazen, günler birbirini kovaladığından her geçen gün bize bahşedilen fırsattır. Hayatın her evresinde bir şeyler eklenip çıkarılır yaşam günlüğümüze.

Yokuşlu yollar sonrası düze çıkmışızdır, önümüze set çeken ne varsa hayatımızdan çıkarmışızdır, ruhumuza iyi gelen insanlar ve sevdiklerimizdir artık yol arkadaşlarımız.

Biriktirdiğimiz her duygunun sahibidir o insanlar. Yüreğimizdeki hüzünlere şifadır onlar, yaşama bakışımızı renklendirir günlerimizi şenlendirirler.

ZORLU İMTİHAN

Hayat bu, her zaman aynı ölçüde gitmez elbette. İniş çıkışlar, yüksekten düşüşler, yokuş tırmanıp yükselişler, düze çıkışlar... Sevdiklerimiz bu yollarda bize en kalıcı güç ve sağlam bir dayanak. Hayatımızı yüreğimizin ölçüsünde sevdiklerimizin değeriyle yaşıyoruz. Hayat da aslında sevdiklerimizden ibaret. Sevgi dolu yarınlarda buluşmak dileğiyle.