Genzimi yakan bir acıyla geçmiş ve bugün arasında bir yerdeyim.

Bazı acılar vardır ki, ince ince nakış gibi işlenirmiş insanın göğsüne...

“Adın Ömrüme Hatıra” kitabının çıkış hikayesini bilmeyen yoktur ama ben yine de birkaç cümleyle bugünün tarihine bir kez daha not düşeyim:

“Annesinin bu hayattan çekip gitmesiyle birlikte ‘Öyle bir yoksun ki var olmak içime sinmiyor...’ diyerek kâğıt ve kalemle acılarını iyileştirmeye çalışan bir kadının, annesinin yokluğuyla olan imtihanını kaleme alma hikayesi...”

***

Kitabım çıktıktan çok kısa bir süre sonra ilk ödülümü Ankara'dan, Başkent Ödül Töreni gecesinde almıştım. Birileri çektiğim acıları ödülle taçlandırıyor, benim içime dert olan yaraya tuz basıyordu sanki. Doğrusu o yıllar neyin ne olduğunu anlayamamıştım. Bir okyanusun ortasında kalmış gibi yabancıydım içinde bulunduğum yere.

***

Zamanla okyanusun içinde bir hamur gibi yoğuruldum. Dalı kırılmış bir ağaç olsam da her bahar mevsimi geldiğinde dallarımda rengârenk çiçekler açıyordu. Açılan çiçeklerin kokusu en yakınımdan en uzağıma kadar yayılıyordu.

***

Bir bahar sabahı anladım ki içim avaz avaz yanarken yazdığım yazılarla ben için için ağlarken, yazılarımı okuyanlar ise bir kelimenin ucundan kıyısından tutup kendine umut beşiği yapmış. Benim derdimi kendine dert edip, benim mutluluğumla mutlu olmuş.

***

"Acılar paylaştıkça azalır," derlerdi de inanmazdım. Yazmış olduğum kitaplar vesilesiyle öğrendim ki acılar hakikaten paylaşıldıkça azalıyor ve o alev alev yangın yeri zamanla yerini bir avuç köz yığınına bırakıyormuş. O közün alev alması ise yine senin hatıralarına bakıyor.

***

Bazen bir yemek kokusu, bazen içtiğin bir acı kahvenin tadı, bazen kulaklarında çınlayan annenin sesi, bazen başkasının adıyla da olsa duvarları delip içeri giren selâ sesi...

***

Ve şimdi ise annemin yokluğunda “Benim için hayat bitti” dediğim yerde yazmış olduğum kitaplarla hayat benim için yeniden başladı. Annemden sonra başarıyla yürüdüğüm hayat yolculuğunda, annemin varlığını ve omzumda annemin elini yürekten hissediyorum.

Bir ay sonra Anneler Günü. Bugün almış olduğum Altın Başarı Ödülü’nü anneme hediye ediyorum...

KUTU

ADINLA YAŞIYORUM

Öyle bir gittin ki giderken kurşun yeleğini kızına giydirip öyle gittin sanki annem. Yokluğunla kalbime her gün bir kurşun yiyorum ama ölmüyor, inadına inadına adınla yaşıyorum annem. Seni çok seviyorum.

​